Stanisław Wigura

Stanisław Wigura urodził się 9 kwietnia 1901 roku w Warszawie.

Uczęszczał do gimnazjum im. Zamoyskiego w Warszawie. Będąc uczniem należał do 2 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Tadeusza Reytana. W roku 1920 kiedy wybuchła wojna polsko-rosyjska ochotniczo wstąpił do wojska, jako uczeń 7 klasy i służył w VIII pułku artylerii polowej. Po wojnie powrócił do gimnazjum J. Zamoyskiego, które ukończył w 1921 roku zdając maturę. W tym też roku wstąpił na wydział mechaniczny Politechniki Warszawskiej.

Już jako student był jednym z organizatorów i współzałożycieli Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej. Jego pasją życiową było lotnictwo i wspólnie z poznanymi przyjaciółmi – Stanisławem Rogalskim, którego znał jeszcze z czasów nauki w gimnazjum i Jerzym Drzewieckim, poznanym w czasie służby wojskowej – będzie realizował lotnicze marzenia.

Jako student pracował przy budowie samolotu turystyczno – sportowego JD-2. W roku 1926 zakończył wspólnie z Rogalskim pierwszy projekt samolotu WR -1(od pierwszych liter ich nazwisk).mZ grupy młodych studentów, pasjonatów lotnictwa wyłoniła się trójka (Wigura, Rogalski, Drzewiecki), która miała realizować lotnicze marzenia i współuczestniczyć w rozwoju polskiej myśli lotniczo – technicznej. W roku 1927 Wigura, Drzewiecki, Rogalski zawiązali spółkę konstruktorów lotniczych pod nazwą RWD.

W 1928 roku powstała ich pierwsza konstrukcja – samolot RWD-1. Pierwszy samolot ich pomysłu został oblatany w 1928 roku w i uczestniczył w II Krajowym Konkursie Awionetek. Kolejna konstrukcja, RWD – 2 pilotowany przez Franciszka Żwirkę i Antoniego Kocjana w październiku 1929 roku ustanowił światowy rekord wysokości lotu dla samolotów o masie do 280 kilogramów – 4004 metry. Samolot RWD-2 był udaną konstrukcją.

W roku 1929 Stanisław Wigura ukończył Politechnikę Warszawską i uzyskał dyplom inżyniera mechanika. Jeszcze w roku 1929 Wigura uzyskał licencję pilota sportowego w Aeroklubie Akademickim w Warszawie, którego był członkiem. Od roku 1930 pełnił obowiązki asystenta w Katedrze Budowy Płatowców Politechniki Warszawskiej i wykładowcy w Państwowej Szkole Lotniczo-Samochodowej.

W dniach od 9 sierpnia do 6 września 1929 r. Żwirko i Wigura na samolocie RWD – 2 odbyli lot dookoła Europy pokonując trasę 5000 km. W tym samym roku RWD – 2 wygrał zawody pod nazwą Lot Południowo – Zachodniej Polski. Ponownie pilotem awionetki był Franciszek Żwirko, a towarzyszył mu Stanisław Wigura. Od tego roku datuje się jego udział w wielu zawodach lotniczych wspólnie z Franciszkiem Żwirko. Od tej chwili wspólnie będą stanowić parę sportową: pilot i konstruktor – mechanik samolotów, uczestnicząc w wielu imprezach i zawodach lotniczych.

W 1930 roku Żwirko i Wigura brali udział w drugich międzynarodowych zawodach dookoła Europy i zdobyli pierwsze nagrody w III Krajowym Konkursie Awionetek lecąc samolotem RWD – 4 i w II Locie Południowo-Zachodniej Polski na RWD – 2. W 1931 roku Stanisław Wigura wraz z Franciszkiem Żwirko zwyciężyli na samolocie RWD – 5 w IV Krajowym Konkursie Samolotów Turystycznych. Piloci nie mieli sobie równych i przygotowywali się do kolejnych zawodów międzynarodowych. Kolejny Challenge organizowali Niemcy w dniach 12 – 28 sierpnia 1932 roku, którzy chcieli potwierdzić swą dominację w lotnictwie sportowym. Zawody podzielono na trzy części: ocenę właściwości samolotu i sześć prób technicznych, lot okrężny, próbę prędkości maksymalnej.

Jedną z załóg startujących na RWD – 6 byli Żwirko i Wigura. Samolot był udaną konstrukcją: z kadłubem spawanym ze stalowych rur i wygodną, przeszkloną kabiną, oraz silnie amortyzowanym podwoziem i składanymi skrzydłami o dużej mechanizacji. Spośród 43 załóg, które stawiły się w Berlinie, Polacy okazali się najlepsi i wygrali zawody. Żwirko i Wigura odnieśli w Challenge sukces, wygrywając na RWD – 6, byli najlepsi w największej lotniczej imprezie Europy. Sukces przyniósł im sławę i popularność.
Ostatni lot odbyli razem. Mieli wziąć udział jako honorowi goście w wielkim międzynarodowym mityngu lotniczym organizowanym 11 września 1932 roku w Pradze. W czasie lotu ich samolot RWD – 6 uległ uszkodzeniu wskutek panującej wichury (oderwało się lewe skrzydło) i runął na ziemię rozbijając się na zboczu Kościelca, w okolicach wsi Cierlicko Górne k. Cieszyna.

Piloci zginęli na miejscu. 15 września 1932 roku odbył się uroczysty pogrzeb pilotów, którzy spoczęli razem w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Stanisław Wigura był współkonstruktorem samolotów WR – 1, RWD – 1, RWD – 2, RWD – 3, RWD – 5, RWD – 6 i RWD – 7. Za zasługi odznaczony został: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.